4) Nee, het is niet voor iedereen. Alleen als je erkent dat je diep ongelukkig bent en je gedrag jouw functioneren of dat van anderen beïnvloedt dan kan je je wel afvragen of het misschien voor jou iets is. Ik gun iedereen dezelfde inzichten die ik er door gekregen heb. (Zoals: roodharige mensen hebben ook een ziel en vissen zijn vrienden, geen voedsel.) Alleen ik had ook een aanloop nodig van enkele jaren voor ik het zag zitten.

20 maart: Bye Bye Baby
Dus een schildpad houden gaat niet per se hoe je verwacht. Na enigszins voorbereid te zijn om Maarten voor altijd bij me te houden, nam ik al binnen enkele maanden afscheid van hem. Want TWIST: Maarten had te veel Caitlyn Jenner gekeken en dacht dat wil ik ook. For real though, ze was een meisje en moest eieren gaan leggen. Eerlijk was er geen TV serie zo vermakelijk als een schildpad, maar tegelijk besef ik me dat volwassen schildpadden niet gemaakt zijn voor kleine aquariums op kleine studentenkamers. Forever in my heart, Martina!

No! No. Nonononono. Noooo.

A video posted by Manju Reijmer (@manjureijmer) on Mar 13, 2015 at 3:00am PDT

9 april: Voice-over op Game of Thrones
Peeps, ik heb Scary Movie gezien, ik weet hoe dit werkt. Je bent een redacteur van een entertainmentshow en je moet aandacht besteden aan die fantasy-show die populair is. “They interview the biggest loser they can find”. En damn wat ben ik blij dat ik die nerd was. Mag ik al Game of Thrones expert genoemd worden? Don’t care want dat is nu mijn officiële titel. Misschien mijn nieuwe wettelijke naam? Mijn expertise werd gebruikt in samensmelting met beelden van een van m’n favo series. Maakt niet uit hoe lame het was, “I’m on TV!”

24 april: Grey’s Anatomy’s “How To Save A Life”
Ja, ik heb echte tranen gehuild. Ja, ik ben bloed serieus over dit verlies. Een van de mooiste momenten die mijn televisieverslaving heeft opgeleverd. Telkens als ik twijfel over mijn toch wel suffe beroepskeuze, dan denk ik hier aan terug. ❤

4 mei: Diversiteit aankaarten
Veruit de productie waar ik het meest trots op ben, is deze column over het gebrek aan diversiteit in Nederlands drama. Niet alleen is het een onderwerp waar ik mijn hart en ziel in heb gestopt, maar het voelde destijds ook als een gedurfde stap (dit was enkele maanden voor de controversie losbrak rondom diversiteit in media). Als je me wil herinneren doe dat dan aan dit stuk.

8 juni: Game of Thrones
Het enige nog leuker dan elke aflevering nabespreken online? Jullie toffe reacties er op. Laten we wel wezen, iemand kan het super gênant vinden dat ik zo intensief meeleef met een TV serie en diegene kent dan waarschijnlijk mijn therapeut maar damn wat waren jullie allemaal lief. Behalve bizar veel reacties en views voor wat in essentie een hoop gebrabbel is, namen jullie zelfs de moeite om in real-life me er op aan te spreken. Dat is gewoon awesome. En ik voel me niet zo alleen in mijn liefde voor deze onwijs toffe serie. Die was trouwens on a roll, want ik vond S5 echt top (behalve dat ene momentje). In mijn nabesprekingen sprak ik al over het meest awesome moment van televisie. Maar gek genoeg was het niet dat sensationele moment dat ik sindsdien 1.000x opnieuw heb gekeken. Het was deze pracht scène:

4 juli: The Ultimate Supercut of Every Disney Film Ever
Hebben jullie ook wel eens dat je een nummer luistert en er meteen beelden bij ziet? Hoe chill is het als je die beelden kan verwezenlijken en terug kan kijken. Dat is deze video voor me. Telkens als ik “Immortals” luisterde zag ik alle Disney films voorbij vliegen en het resultaat heb ik na veel te veel uur editen eindelijk geproduceerd. Ik bedoel, de video is nog steeds niet zoals ik wilde en nog geen twee dagen later kwam er een veel mooiere supercut uit. Maar hey, voor een amateur editor zoals ik krijg ik geen genoeg van dit gepruts, al is het omdat het niet meer alleen in mijn hoofd zit.

juli: Squad Goals
Je kan letterlijk een kamer vullen met foto’s van dit clubje maar dit is veruit mijn favoriete dit jaar. Love you lovelies!

Links de poster van mn favo serie #TheOC die 12 jaar geleden verscheen, rechts mijn lovelies en ik vorige week. pic.twitter.com/1FZ9H9yZRq

— Manju Reijmer (@manjureijmer) 6 augustus 2015

8 augustus: Liefs uit Londen
Als de horeca barbaar die ik eigenlijk ben, had ik geen idee hoe legendarisch de Savoy Grill eigenlijk is. Maar samen met de allerliefste Fleur en Shone ging ik eten bij dit awesome restaurant waar Fleur werkt. Behalve dat ik weer debiel veel gelachen heb was het ook een van de lekkerste maaltijden ooit en eerlijk wat doe je hier nog ga daar eten.

1 september: Kemna & Zonen
Sinds enkele maanden ben ik dus officieel ZZP-er (ik heb een eigen bedrijf :S) en dat is nog niet eens het meest onvoorstelbare. Nee, ik heb oprecht werk! Ik ben full time aan de slag als researcher (als je een serie kijkt en je denkt “hey dat klopt helemaal niet” dan heb ik mijn werk niet goed gedaan) en als assistent bij ontwikkeling bij het productiebedrijf Kemna & Zonen. Het is min of meer een droombaan en ik wacht nog steeds op het moment dat ze zeggen dat ze een grote fout hebben gemaakt. Tot die tijd ben ik compleet onder de indruk van de coole mensen en het vele werk dat het vergt om een film überhaupt te maken.

15 oktober: Quote in de Metro
Oké dus dit is weer een “kijk mij” dingetje maar serieus, kijk mij! Series recenseren is een best niet bestaande kunst die eigenlijk alleen leuk is voor de die-hard seriefans. Dus het was een verdomde eer toen Metro me vroeg om mijn quotes te gebruiken ter promotie (het is sponsored content after all) van de BluRay van The Vampire Diaries S6. Maar folk, ik hou van TVD S6. Het is legit goed en iedereen zou die BluRay moeten kopen behalve j/k wie koopt er nog BluRays. Punt is, mijn gefanboy over mijn favoriete TV serie werd officieel erkent voor waar het eigenlijk voor dient: om andere fanboys and girls te werven. Life achievement unlocked.

1 november: Hexit
Nog steeds kan ik niet helemaal geloven dat ik niet meer in de horeca terecht kom. En er valt een ontzettende leegte in je avondbesteding. Soms ben ik nog tot 3 uur wakker en weet ik waarom. Ik ging dit jaar officieel weg bij Restaurant Vermeer en Hotel Barbizon en hoewel ik een mooie 2,5 jaar gehad heb en totaal 5 jaar in de horeca, was het absoluut de hoogste tijd. Ze kregen namelijk door dat ik alleen maar gerechten at en Netflix keek. ❤

Beste artikel van het jaar:
Na vijf vier jaar journalistiek gestudeerd te hebben zou je denken dat ik al enige tijd verliefd was op het vak, maar nee. Dat kwam pas dit jaar. Ik bekommerde me om eindeloze discussies op Twitter en zag vol trots toe hoe de Volkskrant  racisme in Nederland in kaart bracht, hoe NRC het debat alleen verergerde en hoe mijn favoriete bron, De Correspondent, de boodschap begreep.

Mijn mattie Bart introduceerde me aan een hoeveelheid alternatieve media, de een iets beter dan de ander, maar die allen een nodige kritieke blik op onze verAmerikanisering geven. Maar mijn nieuwe liefde gaat verder dan dat. Mijn aandachtsspanne is te kort voor een -hey kijk een vogel! – boek en de diepgaande, journalistieke pareltjes die uitgebracht worden, zijn een perfecte middenweg tussen een tweet en Lord of the Rings. En er waren zo veel goede stukken!

Zoals The Guardian die het mysterie van het menselijk bewustzijn probeerde te ontrafelen of de drie dagen reconstrueerde waarbij persoonlijke worstelingen binnen de kamers van de Europese Commissie het lot van Europa bepaalde. The New York Times Magazine analyseerde de complexe staat van identiteit aan de hand van film en TV. Terwijl Foreign Affairs  juist die complexe identiteit uiteenzette met het falen van multiculturalisme. Dit bizarre verslag van een ISIS vechter die een spion is geworden op The Daily Beast biedt fascinerende inzichten. The Atlantic gaf ons een lesje topografie en verklaarde waarom Rusland doet wat het doet. The New York Times onderzocht arbitrage op het moment dat ik een dergelijke advocaat date en slechts één van de twee gaf me nieuwe inzichten. En VanityFair nam juist dat daten via apps onder de loep. Speciale shout out naar De Correspondent die zo veel bewonderenswaardige journalistiek schreef dat ik er prompt een abonnement op nam (en dat moet jij ook doen).

Beste artiest/single/album van het jaar:
Ik kan zeker niet opnieuw voor Taylor Swift/1989 kiezen? Nee? Peeps, 2015 was niet mijn muziek jaar. Tuurlijk, Lil’ Kleine brak eindelijk door als de dichter die hij eindelijk is, maar over het algemeen viel dit jaar me tegen. (“Alle tieners zeggen ja tegen MDMA” is de beste Nederlandse zin in een single sinds Paul de Leeuw zong over vliegen en regenbogen en iedereen die iets anders zegt, zit nog in de ontkenning).

Beste film van het jaar:
Mad Mad: Fury Road & Son of Saul
Ik kan niet kiezen. En ze zijn eigenlijk ook onvergelijkbaar. De een is een post-apocalyptisch commentaar op patriarchale onderdrukking en een perfect betoog voor feminisme in actiefilms, de ander is een zeer realistische apocalypse van racistische onderdrukking en een perfect betoog voor intimiteit in oorlogsfilms. Beiden bewijzen dat hun respectievelijke genres zijn doodgebloed door onwil om te vernieuwen, niet door gebrek aan stof. Beiden blazen alle clichés op en beiden zijn pareltjes waar ik de rest van mijn leven tegen op zal boksen om ze te kunnen overtreffen. En wellicht het meest indrukwekkende van allen; beiden maken zo min mogelijk gebruik van dialoog en zo veel mogelijk van karakter gedreven actie. Weinig films inspireerde me zo sterk de afgelopen vijf jaar.