Mijn 2015

Het voordeel van letterlijk elke minuscule gedachte bloggen is dat je aan het einde van het jaar een mooi narcistisch overzicht hebt. En ja, dit was absoluut het jaar dat ik veel te veel tijd over had om al mijn gedachtes publiekelijk te maken, waardoor deze blog min of meer die irritante gast is op een feestje die alleen maar kan opscheppen. Aangezien jullie nog niet zijn weggerend kan ik er alleen maar van uit gaan dat jullie het wel amusant vinden? Of gewoon niet lezen. J/k I love my fans. HOE DAN OOK. 2015 was best wel geweldig? Ik ging voor het eerst serieus daten (lol), werd uiteindelijk alleen verliefd op m’n kleine baby nichtje (<3 Nilo) en op de een of andere manier zette ik stappen in mijn carrière? Geen idee hoe dat kan. Laten we terugkijken op een verrassend mooi 2015!

1 januari: Stoppen met roken

Oké, dit is vragen om problemen. Maar ik ben bijna *klopt op hout* één jaar gestopt met roken. Vraag me niet hoe het kan. Soms geef ik antwoord en dan realiseer ik me dat ik helemaal geen goed advies heb. Om kwart voor twaalf op oud-jaar zei ik: “dit is was de laatste”. En dat was het ook. Sindsdien kan ik zelfs in de meest dronken toestanden nog een peuk afslaan. Op een gegeven moment is het gewoon te zonde om opnieuw te beginnen. En op een later moment zag ik het niet eens meer als optie. Want ik rook gewoon niet meer. *staat twaalf seconde na het typen weer te paffen*

1 februari: Goed Verhaal

“Ik heb alleen één kans nodig” zei ik vaak tegen mezelf. Nee, geintje, ik ben geen Eminem en technisch gezien was ik dit hele jaar al Writer’s Assistant (notulist/researcher, nothing fancy), maar de ontzettend coole mensen van Goed Verhaal (insert pun here) gaven me ook nog eens de kans om script coordinator te zijn. Wat oprecht moeilijk is? Maar eigenlijk is er niets logischer voor mijn persoonlijkheid dan andere mensen vertellen wanneer ze dingen af moeten hebben. Dat en mijn liefde voor jeugd TV kwam weer helemaal terug. Ik ben zo super dankbaar voor deze kans dat ik de twee dames verantwoordelijk alleen maar wil knuffelen. Maar dat is misschien ongepast. Dus Tirz, An: thanks!

1 februari: Therapie

Oké, dit is even ongemakkelijk, maar samen komen we er doorheen. Ik verruilde dit jaar mijn emo blog en ben in therapie gegaan. Er is maar zo veel aan zelfmedelijden dat je als persoon kan hebben voor iemand je een schop onder z’n reet moet geven. Nee, even serieus. Het is echt het allerbeste wat ik ooit heb gedaan en ik had het veel eerder moeten doen. Net zoals stoppen met roken of m’n bed verschonen. Alleen liepen de reacties op deze beslissing nogal uiteen. Ik vind het belangrijk dat de bestaande stigma’s op therapie verholpen worden.

1) Nee, therapie is niet opgeven of beschamend. Sterker nog: het is doorbijten, want let’s face it: elk facet van je leven en elk gedrag wordt onder de loep genomen en die confrontatie is niet bepaald makkelijk. Het is jezelf dwingen om een uur per week/twee weken nergens anders mee bezig te zijn dan met je persoon.

2) Ja, je praat over je problemen, maar je lost ze niet op. Je leert je eigen gedrag en denken herkennen en aanpassen. Dat is iets anders. Ik zie het ook als een soort studie over menselijke psyche, alleen is het onderwerp leuk, namelijk ikzelf!

3) Je betaalt iemand om te luisteren naar jouw onzin. Tuurlijk, ik heb ook jullie – hey niet weg klikken! – maar een therapeut heeft gewoon geen keus.

4) Nee, het is niet voor iedereen. Alleen als je erkent dat je diep ongelukkig bent en je gedrag jouw functioneren of dat van anderen beïnvloedt dan kan je je wel afvragen of het misschien voor jou iets is. Ik gun iedereen dezelfde inzichten die ik er door gekregen heb. (Zoals: roodharige mensen hebben ook een ziel en vissen zijn vrienden, geen voedsel.) Alleen ik had ook een aanloop nodig van enkele jaren voor ik het zag zitten.

20 maart: Bye Bye Baby
Dus een schildpad houden gaat niet per se hoe je verwacht. Na enigszins voorbereid te zijn om Maarten voor altijd bij me te houden, nam ik al binnen enkele maanden afscheid van hem. Want TWIST: Maarten had te veel Caitlyn Jenner gekeken en dacht dat wil ik ook. For real though, ze was een meisje en moest eieren gaan leggen. Eerlijk was er geen TV serie zo vermakelijk als een schildpad, maar tegelijk besef ik me dat volwassen schildpadden niet gemaakt zijn voor kleine aquariums op kleine studentenkamers. Forever in my heart, Martina!

No! No. Nonononono. Noooo.

A video posted by Manju Reijmer (@manjureijmer) on Mar 13, 2015 at 3:00am PDT

9 april: Voice-over op Game of Thrones
Peeps, ik heb Scary Movie gezien, ik weet hoe dit werkt. Je bent een redacteur van een entertainmentshow en je moet aandacht besteden aan die fantasy-show die populair is. “They interview the biggest loser they can find”. En damn wat ben ik blij dat ik die nerd was. Mag ik al Game of Thrones expert genoemd worden? Don’t care want dat is nu mijn officiële titel. Misschien mijn nieuwe wettelijke naam? Mijn expertise werd gebruikt in samensmelting met beelden van een van m’n favo series. Maakt niet uit hoe lame het was, “I’m on TV!”

24 april: Grey’s Anatomy’s “How To Save A Life”
Ja, ik heb echte tranen gehuild. Ja, ik ben bloed serieus over dit verlies. Een van de mooiste momenten die mijn televisieverslaving heeft opgeleverd. Telkens als ik twijfel over mijn toch wel suffe beroepskeuze, dan denk ik hier aan terug. ❤

4 mei: Diversiteit aankaarten
Veruit de productie waar ik het meest trots op ben, is deze column over het gebrek aan diversiteit in Nederlands drama. Niet alleen is het een onderwerp waar ik mijn hart en ziel in heb gestopt, maar het voelde destijds ook als een gedurfde stap (dit was enkele maanden voor de controversie losbrak rondom diversiteit in media). Als je me wil herinneren doe dat dan aan dit stuk.

8 juni: Game of Thrones
Het enige nog leuker dan elke aflevering nabespreken online? Jullie toffe reacties er op. Laten we wel wezen, iemand kan het super gênant vinden dat ik zo intensief meeleef met een TV serie en diegene kent dan waarschijnlijk mijn therapeut maar damn wat waren jullie allemaal lief. Behalve bizar veel reacties en views voor wat in essentie een hoop gebrabbel is, namen jullie zelfs de moeite om in real-life me er op aan te spreken. Dat is gewoon awesome. En ik voel me niet zo alleen in mijn liefde voor deze onwijs toffe serie. Die was trouwens on a roll, want ik vond S5 echt top (behalve dat ene momentje). In mijn nabesprekingen sprak ik al over het meest awesome moment van televisie. Maar gek genoeg was het niet dat sensationele moment dat ik sindsdien 1.000x opnieuw heb gekeken. Het was deze pracht scène:

21 juni: Taylor Swift in Concert

Shut your face, ze is de prinses van onze generatie en je zal voor haar buigen. Of ten minste shaken.

4 juli: The Ultimate Supercut of Every Disney Film Ever
Hebben jullie ook wel eens dat je een nummer luistert en er meteen beelden bij ziet? Hoe chill is het als je die beelden kan verwezenlijken en terug kan kijken. Dat is deze video voor me. Telkens als ik “Immortals” luisterde zag ik alle Disney films voorbij vliegen en het resultaat heb ik na veel te veel uur editen eindelijk geproduceerd. Ik bedoel, de video is nog steeds niet zoals ik wilde en nog geen twee dagen later kwam er een veel mooiere supercut uit. Maar hey, voor een amateur editor zoals ik krijg ik geen genoeg van dit gepruts, al is het omdat het niet meer alleen in mijn hoofd zit.

16 juli: Ontmoeting met mijn moeder

Over lieve reacties gesproken. Nu bijna een half jaar later en de hele ontmoeting voelt als een bizarre droom. Ik ben ontzettend blij dat ik de ervaring op papier (in beeld?) heb gezet, want ik kan me nu al niet meer goed herinneren hoe ik me toen voelde. Daarnaast heb ik nu vrijwel geen contact meer met hen, op af en toe een eenzaam Facebook bericht na. Het was bijzonder, zeker, maar bovenal bizar. Jullie steun en lieve woorden hebben geholpen, dus dank daarvoor.

juli: Squad Goals
Je kan letterlijk een kamer vullen met foto’s van dit clubje maar dit is veruit mijn favoriete dit jaar. Love you lovelies!

Links de poster van mn favo serie #TheOC die 12 jaar geleden verscheen, rechts mijn lovelies en ik vorige week. pic.twitter.com/1FZ9H9yZRq

— Manju Reijmer (@manjureijmer) 6 augustus 2015

8 augustus: Liefs uit Londen
Als de horeca barbaar die ik eigenlijk ben, had ik geen idee hoe legendarisch de Savoy Grill eigenlijk is. Maar samen met de allerliefste Fleur en Shone ging ik eten bij dit awesome restaurant waar Fleur werkt. Behalve dat ik weer debiel veel gelachen heb was het ook een van de lekkerste maaltijden ooit en eerlijk wat doe je hier nog ga daar eten.

1 september: Kemna & Zonen
Sinds enkele maanden ben ik dus officieel ZZP-er (ik heb een eigen bedrijf :S) en dat is nog niet eens het meest onvoorstelbare. Nee, ik heb oprecht werk! Ik ben full time aan de slag als researcher (als je een serie kijkt en je denkt “hey dat klopt helemaal niet” dan heb ik mijn werk niet goed gedaan) en als assistent bij ontwikkeling bij het productiebedrijf Kemna & Zonen. Het is min of meer een droombaan en ik wacht nog steeds op het moment dat ze zeggen dat ze een grote fout hebben gemaakt. Tot die tijd ben ik compleet onder de indruk van de coole mensen en het vele werk dat het vergt om een film überhaupt te maken.

15 oktober: Quote in de Metro
Oké dus dit is weer een “kijk mij” dingetje maar serieus, kijk mij! Series recenseren is een best niet bestaande kunst die eigenlijk alleen leuk is voor de die-hard seriefans. Dus het was een verdomde eer toen Metro me vroeg om mijn quotes te gebruiken ter promotie (het is sponsored content after all) van de BluRay van The Vampire Diaries S6. Maar folk, ik hou van TVD S6. Het is legit goed en iedereen zou die BluRay moeten kopen behalve j/k wie koopt er nog BluRays. Punt is, mijn gefanboy over mijn favoriete TV serie werd officieel erkent voor waar het eigenlijk voor dient: om andere fanboys and girls te werven. Life achievement unlocked.

12143290_10207982254457230_2145082783544436574_n

1 november: Hexit
Nog steeds kan ik niet helemaal geloven dat ik niet meer in de horeca terecht kom. En er valt een ontzettende leegte in je avondbesteding. Soms ben ik nog tot 3 uur wakker en weet ik waarom. Ik ging dit jaar officieel weg bij Restaurant Vermeer en Hotel Barbizon en hoewel ik een mooie 2,5 jaar gehad heb en totaal 5 jaar in de horeca, was het absoluut de hoogste tijd. Ze kregen namelijk door dat ik alleen maar gerechten at en Netflix keek. ❤

Beste artikel van het jaar:
Na vijf vier jaar journalistiek gestudeerd te hebben zou je denken dat ik al enige tijd verliefd was op het vak, maar nee. Dat kwam pas dit jaar. Ik bekommerde me om eindeloze discussies op Twitter en zag vol trots toe hoe de Volkskrant racisme in Nederland in kaart bracht, hoe NRC het debat alleen verergerde en hoe mijn favoriete bron, De Correspondent, de boodschap begreep.

Mijn mattie Bart introduceerde me aan een hoeveelheid alternatieve media, de een iets beter dan de ander, maar die allen een nodige kritieke blik op onze verAmerikanisering geven. Maar mijn nieuwe liefde gaat verder dan dat. Mijn aandachtsspanne is te kort voor een -hey kijk een vogel! – boek en de diepgaande, journalistieke pareltjes die uitgebracht worden, zijn een perfecte middenweg tussen een tweet en Lord of the Rings. En er waren zo veel goede stukken!

Zoals The Guardian die het mysterie van het menselijk bewustzijn probeerde te ontrafelen of de drie dagen reconstrueerde waarbij persoonlijke worstelingen binnen de kamers van de Europese Commissie het lot van Europa bepaalde. The New York Times Magazine analyseerde de complexe staat van identiteit aan de hand van film en TV. Terwijl Foreign Affairs juist die complexe identiteit uiteenzette met het falen van multiculturalisme. Dit bizarre verslag van een ISIS vechter die een spion is geworden op The Daily Beast biedt fascinerende inzichten. The Atlantic gaf ons een lesje topografie en verklaarde waarom Rusland doet wat het doet. The New York Times onderzocht arbitrage op het moment dat ik een dergelijke advocaat date en slechts één van de twee gaf me nieuwe inzichten. En VanityFair nam juist dat daten via apps onder de loep. Speciale shout out naar De Correspondent die zo veel bewonderenswaardige journalistiek schreef dat ik er prompt een abonnement op nam (en dat moet jij ook doen).

Uiteindelijk kies ik deze krachtige reconstructie van The New York Times van de meest recente aanslagen in Parijs als het ultieme onderzoekende stuk van 2015. (Hoewel hun reconstructie van de eerste aanslagen ook adembenemend is).

De beste journalistiek, in mijn ogen, is helemaal geen journalistiek; het zijn meningen die veranderen hoe je denkt. Dus niet de long reads maar een betoog spant wat mij betreft de kroon van 2015. Jonathan Chait voor New York Magazine: ‘Charlie Hebdo and the Right to Commit Blashpemy’.

Beste artiest/single/album van het jaar:
Ik kan zeker niet opnieuw voor Taylor Swift/1989 kiezen? Nee? Peeps, 2015 was niet mijn muziek jaar. Tuurlijk, Lil’ Kleine brak eindelijk door als de dichter die hij eindelijk is, maar over het algemeen viel dit jaar me tegen. (“Alle tieners zeggen ja tegen MDMA” is de beste Nederlandse zin in een single sinds Paul de Leeuw zong over vliegen en regenbogen en iedereen die iets anders zegt, zit nog in de ontkenning).

Er waren wat hoge verwachtingen, o.a. van Imagine Dragons, Aqualung en Kelly Clarkson die tot niets leidde. Coldplay mag echt met pensioen. ‘Four Five Seconds’ was uniek maar misschien toch niet zo goed als we wilde dat het was. Maar het ergste was natuurlijk Adele waar ik nog niet in staat ben om objectief over te praten en die vooral bewijst dat 25 een nietszeggende leeftijd is. Daartegenover staat dat Justin Bieber en Carly Rae Jepsen zulke goede platen maakte dat het concept van “bubble pop” oprecht weer serieus genomen kan worden. Lunchmoney Lewis, Walk the Moon, Zedd, Wiz Khalifa en Ariana Grande hadden zulke lekkere one-hit-wonders dat ik nog steeds niet kan geloven dat Demi Levato niet de hit van het jaar had met ‘Cool for the Summer’.

Een volledig album dat me echt zo gek maakte als Swift, of zelfs A Great Big World, dat deed in 2014 ontbrak echter. Het dichts bij iets dat me wist te boeien was American Beauty/American Psycho van Fall Out Boy, die bewijzen dat een comeback wellicht het beste materiaal van je carrière kan opleveren. Volgens Spotify speelde ik vooral de Fifty Shades of Grey en Into the Woods soundtracks, maar iedereen die me kent weet dat dat alleen komt omdat Taylor niet op Spotify te luisteren is… *kijkt om zich heen* LOVE ME LIKE YOU DOOOO

Beste film van het jaar:
Mad Mad: Fury Road & Son of Saul
Ik kan niet kiezen. En ze zijn eigenlijk ook onvergelijkbaar. De een is een post-apocalyptisch commentaar op patriarchale onderdrukking en een perfect betoog voor feminisme in actiefilms, de ander is een zeer realistische apocalypse van racistische onderdrukking en een perfect betoog voor intimiteit in oorlogsfilms. Beiden bewijzen dat hun respectievelijke genres zijn doodgebloed door onwil om te vernieuwen, niet door gebrek aan stof. Beiden blazen alle clichés op en beiden zijn pareltjes waar ik de rest van mijn leven tegen op zal boksen om ze te kunnen overtreffen. En wellicht het meest indrukwekkende van allen; beiden maken zo min mogelijk gebruik van dialoog en zo veel mogelijk van karakter gedreven actie. Weinig films inspireerde me zo sterk de afgelopen vijf jaar.

Beste serie van het jaar:

We leven in de tijd van Peak TV en ik kan niet langer faken alsof ik enige autoriteit heb over wat per se goed is (which doesn’t stop me from trying though). De gemiddelde Nederlander kijkt nu bijna evenveel series als ik. Nee, als 2015 iets was, dan was het TV series als voornaamste entertainment bron. En eerlijk, met zo veel nieuwe series (400! in Amerika alleen) ben ik eigenlijk alleen maar trots dat het medium volwassen is geworden voor mijn ogen het afgelopen decennium. Er waren tientallen nieuwe series die ik jullie wil aanraden, waaronder Difficult People, The Unbreakable Kimmy Schmidt, UnReal, Show Me A Hero, Galavant, Mr. Robot en ik vergeet er vast nog een paar. En shit, alle terugkerende series werden ook beter voor de een of andere reden? The Vampire Diaries sloot een top seizoen af (ik negeer even S7), Scandal was absolute genialiteit, Grey’s Anatomy is het beste dat het ooit geweest is, maar ook Game of Thrones, Homeland, The 100, House of Cards, The Good Wife en vooral Jane the Virgin waren beter dan ooit. De enige echte serie die, niet eens wat mij betreft, maar gewoon puur historisch gezien, 2015 rouleerde was Empire. Een geheel zwarte cast, het rijkste personage dat fictie gezien heeft sinds Jack Sparrow en alle records die er waren, braken. Meer dan wat dan ook was het onbeschaamd soaperig en ik verslond het als appelkoek. Heerlijk.

Dat was het dan. Terwijl de rest van de wereld vrijwel een letterlijke hel voor menselijkheid werd, had ik het beste jaar in jaren. Ik hoop oprecht dat jij dat ook had. Bedankt voor het lezen en de aller beste wensen!

Advertenties

2 gedachten over “Mijn 2015”

Thijs december 31, 2015 — 5:49 pm

Ontzettend leuk om te lezen. Mooie vergelijking tussen therapie en je bed schoonmaken! This lovely♥️, plus the family, wensen jou ook een knallend uiteinde en begin 🎉

Beantwoorden
Loes januari 3, 2016 — 7:34 pm

Love you manju! Na m’n dutje moest ik even iets anders bedenken om school uit te stellen. Die verhalen over de game of thrones heb ik niet helemaal gelezen.. De rest wel! Ga nu even naar swift luisteren op spotify tot straks xxxxxx

Beantwoorden